ตอนที่ 3. อารมณ์
"กรี๊ดดดดดดด!!!!! ไปตายซ๊าาาา!!!!!" เสียงร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้นปนความหวาดกลัวของนางพยาบาลสาว ที่ใช้ป้ายชื่อขนาดยาวที่ทำจากไม้เขียนว่าผู้อำนวยการ ที่วางอยู่บนโต๊ะตีใส่หัวซอมบี้หมอที่เข้ามาทำร้ายตนจนสมองไหลล้มลงกองบนพื้น
ในโรงพยาบาลตอนนี้มีแต่ความโกลาหลและกลิ่นคาวเลือดของความตาย เมื่อจู่ๆเหล่าคนไข้ที่มารักษาตัวด้วยโรคประหลาด ต่างเปลี่ยนตนเองจากคนธรรมดากลายเป็นผีดิบกระหายเลือด ไล่กัดกินคนที่ไม่เป็นอะไร เหล่าหมอพยาบาลและคนไข้ที่ไม่ได้เป็นโรคประหลาด ต่างก็กลายเป็นอาหารของคนตายที่ติดเชื้อโรค จนตอนนี้โรงพยาบาลไม่ต่างอะไรจากโรงฆ่าสัตว์ที่มีชิ้นเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วทุกพื้นที่ของโรงพยาบาล ตอนนี้โรงพยาบาลกลายเป็นสถานที่ของคนตายไปเสียแล้ว....
ก่อนหน้านั้น....
วันนี้ก็เป็นเช้าอันสดใสอีกวันของการทำงานของพลอย นางพยาบาลสาวที่มาเข้าเวรในตอนเช้ามืดของวันใหม่ เธอเป็นนางพยาบาลประจำตึกผู้ป่วยรวม ประจำโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
"วันนี้มาแต่เช้ามืดเลยนะเรา" พยาบาลเพื่อนร่วมงานทักทายพลอย เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดพยาบาล
"วันนี้หนูแลกเวรกับน้ำคะ เย็นนี้หนูมีนัดกับแฟนไปกินข้าวเย็นกันคะพี่ปู" พลอยพูดยิ้มๆอย่างมีความสุข
"ถึงว่าวันนี้ถึงมาเวรช่วงเช้าได้ เออพี่ไปทำงานก่อนแล้วกัน วันนี้วุ่นๆมีคนป่วยเป็นโรคแปลกๆมารักษาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" พี่ปูพยาบาลเพื่อนร่วมงานบอกกับพลอย
"ค่ะพี่" พลอยพูดยิ้มๆตอบไป
ระหว่างทางเดินไปตึกผู้ป่วยที่ตนอยู่ พลอยสังเกตุเห็นความผิดปกติของคนไข้ว่ามีอาการแปลกๆ ทุกคนไอออกมาอย่างรุนแรงหน้าซีดและมีเหงื่อไหลออกมาเต็มหน้า แม้กระทั่งในตึกผู้ป่วยรวมคนไข้ที่นอนรักษาตัวที่นี่หลายคนก็ไอแปลกๆด้วยอาการเดียวกัน
"เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมคนไข้มีอาการแปลกๆแบบนี้กัน" พลอยถามหัวหน้าพยาบาลเมื่อมาถึงห้องผู้ป่วยรวมที่ชั้น3 แล้วเห็นคนไข้หลายคนไอ้เสียงดัง คนไข้เกือบทั้งห้องมีอาการแบบเดียวกัน
"ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อคืนยังดีๆกันอยู่เลย จู่ๆคนไข้ก็เริ่มมีอาการแปลกๆ แค๊ก แค๊ก" หัวหน้านางพยาบาลพูดไปไอไปเหมือนคนอื่นๆ
"คุณหมอว่ายังไงบ้างคะพี่" พลอยถามหัวหน้าพยาบาลเมื่อดูแฟ้มอาการของคนป่วย
"หมอเองก็งงเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ได้ข่าวว่าตอนนี้ผู้ป่วยนอกหลายคนก็ทยอยมารักษากันที่นี่" หัวหน้าพยาบาลบอกกับพลอย
"คนไข้มีอุณหภูมิร่างกายลดต่ำ ความดันเลือดลดลง ร่างกายขาดน้ำและอ่อนเพลีย" พลอยอ่านแฟ้มรายงานของผู้ป่วยที่ทุกรายเป็นแบบนี้
"ตอนนี้เราทำได้แค่ให้น้ำเกลือแล้วรอหมอมาตรวจอีกทีเท่านั้น แค๊ก แค๊ก อย่าลืมใส่ผ้าปิดปากด้วยล่ะเวลาเข้าไป เราไม่รู้ว่ามันเป็นเชื้อโรคอะไรติดต่อทางไหนบ้าง" หัวหน้าพยาบาลพูดไปไอไป "พี่ขอพักซักเดี๋ยวรู้สึกคอแห้งแล้วก็เหนื่อยมากๆ" หัวหน้านางพยาบาลเอนตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานในสภาพหมดแรง เพราะดูแลผู้ป่วยทั้งคืน
"ค่ะ" หลังจากนั้นพลอยก็ดูแลคนไข้ตลอดหลายชั่วโมงจนไม่ได้พัก เธอดูแลคนป่วยที่มีอาการไข้ประหลาดหลายคนในชั้น นางพยาบาลหลายคนรวมทั้งหมอต่างมาดูแลคนป่วยได้อย่างไม่ทั่วถึง คนไข้หลายคนอาเจียนออกมาเป็นเลือด หลายคนช๊อคหมดสติจนต้องปั๊มหัวใจ หลายคนต้องให้น้ำเกลือ ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นโรคประหลาดที่พอจะเดินไหว ก็มาช่วยนางพยาบาลเท่าที่ทำได้
" นี่พลอยคุณหมอจักรเรียกให้ไปช่วยดูแลผู้ป่วยนอกที่หน้าโรงพยาบาล ตอนนี้คนป่วยมาล้นโรงพยาบาลแล้ว" พี่ปูเพื่อนร่วมงานของพลอยเดินหอบเอกสารมาหาพลอยเรียกเธอไปช่วยงาน
"ค่ะพี่" พลอยถอนหายใจแรงๆด้วยความเหนื่อยหน่าย ระหว่างเดินไปที่หน้าโรงพยาบาลเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแฟนหนุ่มที่เป็นนักข่าว เพราะเธอรู้ว่าวันนี้เธอคงจะวุ่นวายทั้งวันจนไม่มีเวลาไปตามนัดอย่างแน่นอน
"แบตหมดอีกแล้วซินะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ชาร์ตแบตเอาไว้ตลอด" พลอยบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อโทรไปหาแฟนหนุ่มแต่กลับโทรไม่ติด จึงโทรไปที่อีกเบอร์นึงแทน
"ฮาโหล สถานีข่าวไทยทีวีครับ อ้าวพลอยหรอ" เสียงของหนอนแฟนหนุ่มที่เป็นนักข่าวรับสาย
"แบตโทรศัพท์หมดอีกแล้วใช่ไหม บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ชาร์ตแบตเอาไว้ตลอด" พลอยบ่นแฟนหนุ่มที่คบกันมา2ปีด้วยความหงุดหงิด
"พอดีช่วงนี้ยุ่งๆเลยลืมชาร์ตไปเลย" แฟนหนุ่มแก้ตัวซึ่งพลอยก็รู้ว่าเขาโกหก
"ช่างเถอะ วันนี้พลอยคงไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้มีคนไข้ป่วยเป็นโรคแปลกๆมาเต็มโรงพยาบาลเลย ทั้งพยาบาลทั้งหมอวิ่งวุ่นกันทั้งวัน" พลอยเดินผ่านคนป่วยที่มารอรับการรักษาเต็มโรงพยาบาล มีทั้งคนแก่เด็กผู้หญิงผู้ชายทุกเพศทุกวัย
"คุณพลอยมาช่วยทางนี้หน่อยครับ" หมอจักรเรียกพลอยระหว่างที่เธอกำลังเดินคุยโทรศัพท์ เธอจึงตัดสายไปก่อนจะพูดจบ
"วันนี้เป็นวันบ้าอะไรกัน" โบว์นางพยาบาลสาวเพื่อนร่วมงานของพลอย เดินมายืนข้างๆพลอยระหว่างที่เธอกำลังหาเอกสารผู้ป่วย
"คงเป็นไขหวัดประหลาด เดี๋ยวทางกรมอนามัยก็คงจะเอาตัวยารักษามาแจกเอง ตอนนี้เราก็คงทำได้แค่พยุงอาการไปเท่านั้น" พลอยบอกกับโบว์
"นั่นซิ" นางพยาบาลโบว์เอนตัวมาที่ข้างหูของพลอย "นี่ได้ข่าวรึเปล่าว่านุ่นแอบเป็นชู้กับหมอสุวัฒน์ล่ะ" โบว์กระซิบนินทาเพื่อนร่วมงานระหว่างทำงาน
"จริงหรอ!!!" พลอยมีท่าทางตกใจ ก่อนจะหันไปทางนางพบาลนุ่นที่เป็นนางพยาบาลสาวสวยที่กำลังทำงานอยู่ไม่ห่างจากทั้งคู่มากนัก
"เราเห็นมากับตา วันนั้นบังเอิญขับรถผ่านโรงแรมแถวสุขุมวิท เห็นรถหมอสุวัฒน์ขับออกมากับนุ่นที่นั่งอยู่หน้ารถ" โบว์กระซิบเบาลงกว่าเดิมเมื่อนุ่นเดินผ่านทั้งสองคนไป "แถมเรายังได้ข่าวลือมาอีกนะว่า เมียหมอสุวัฒน์จ้างนักสืบมาดูคนคู่นี้อยู่ เพื่อจะได้หาเรื่องฟ้องหย่าแบ่งสมบัติได้" โบว์พูดไม่ทันจบเธอก็แยกตัวไปก่อน เพราะหมอสุวัฒน์เดินผ่านมาทางนี้พอดี
หมอสุวัฒน์เป็นหมอหนุ่มวัยกลางคนที่หน้าตาดี และมักจะมีข่าวลือเรื่องชู้สาวกับนางพยาบาลหลายๆคน ซึ่งคนล่าสุดที่เป็นข่าวคือนางพยาบาลนุ่นนั่นเอง
"คุณพลอยมาช่วยผมทางนี้ที" หมอสุวัฒน์พูดกับพลอยด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมสีหน้าบึ้งตึง
"มีอะไรให้ช่วยคะคุณหมอ" พลอยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
"มาที่ห้องทำงานผมเดี๋ยวนี้เลยนะครับ ผมมีธุระจะคุยด้วย" หมอสุวัฒน์พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งพลอยยืนเสียวสันหลังเมื่อเห็นสีหน้าแววตาของหมอที่มองมาทางตน
ระหว่างเดินตามหมอสุวัฒน์ไปที่ห้องทำงานของเขา เสียงตามสายของโรงพยาบาลก็ประกาศอะไรบางอย่างออกมา
"ประกาศ ประกาศ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลของเรารับผู้ป่วยมารักษาเป็นจำนวนมาก จนทางหมอและพยาบาลไม่สามารถรองรับผู้ป่วยได้อีกต่อไป ดังนั้นเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา จึงขอให้ท่านที่เพิ่งมารักษากับโรงพยาบาลกลับไปก่อน จนเมื่อทางโรงพยาบาลสามารถรองรับคนป่วยได้เมื่อใดเราจะแจ้งให้ท่านทราบอีกครั้งคะ ประกาศอีกครั้ง"
"ทางรัฐบาลบอกให้โรงพยาบาลทุกแห่งทั่วประเทศ รับผู้ป่วยมาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ทางเราเป็นโรงพยาบาลเล็กๆจึงไม่สามารถรองรับผู้ป่วยได้" หมอสุวัฒน์พูดกับพลอยระหว่างเดินไปที่ห้องทำงานของตน
ภายในห้องผู้ป่วยรวมและห้องต่างๆคลาคล่ำไปด้วยคนป่วยที่นั่งบ้างนอนบ้างเต็มพื้นที่โรงพยาบาล แม้กระทั่งทางเดินก็มีคนป่วยนั่งรอการรักษากันเต็มพื้นที่ของโรงพยาบาล
"มันคือโรคอะไรพอจะทราบไหมคะ" พลอยถามหมอสุวัฒน์แต่เขาไม่ตอบ จนเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของเขา
"เชิญ" หมอสุวัฒน์เปิดประตูให้พลอยเข้าไปด้านในห้องทำงานของเขา
"คุณหมอมีธุระอะไรกับดิฉันหรอคะถึงเรียกมา" พลอยก้มหน้าก้มตาพูดเบาๆ เธอไม่กล้าสบตาหมอสุวัฒน์ที่เดินมาที่โต๊ะทำงานของตนเอง
"ก็ต้องมีธุระซิไม่งั้นผมจะเรียกคุณมาทำไม นั่งก่อนซิ" หมอสุวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม ต่างจากทุกครั้งที่เขาดูเป็นกันเองและยิ้มแย้ม
"ค่ะ" พลอยกลืนน้ำลายลงคอเบาๆด้วยความรู้สึกกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นแววตาของหมอสุวัฒน์ที่มองมาทางตน
"ผมอยากให้คุณยืนยันอะไรหน่อยก็เท่านั้นเองไม่มีอะไรมาก" หมอสุวัฒน์หยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาวางบนโต๊ะ เขากดโทรศัพท์สองสามทีก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงาน
"!!!!!" เมื่อหมอสุวัฒน์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากในโทรศัพท์ เป็นเสียงร้องด้วยความกลัว
"บอกมานะนังตัวดี แกจ้างนักสืบมาสืบเรื่องของเราใช่ไหม!!!!" เสียงหมอสุวัฒน์ที่ดุดันเกรี้ยวกราดดังออกมาจากในโทรศัพท์ ปะปนไปกับเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของหญิงสาวที่ครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บปวด
พลอยมีสีหน้าที่ตกใจแต่หมอสุวัฒน์กลับมีท่าทางนิ่งเฉย เขาจ้องหน้าเธอไม่วางตาขณะที่เสียงในโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่อง แต่ครั้งนี้เป็นเสียงของหญิงสาวที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะถูกซ้อมโดยหมอสุวัฒน์
"นี่มันอะไรคะ!!!" พลอยถามหมอสุวัฒน์ด้วยท่าทางตกใจ แต่หมอสุวัฒน์กลับเอานิ้วมาวางที่ปาก ส่งสัญญาณบอกว่าให้เธอเงียบเสียงแล้วฟังต่อ
"เปล่านะ!!!! ไม่ได้จ้างนักสืบเลย!!! สาบานได้!!!" เสียงเมียหมอสุวัฒน์ตอบด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
"แล้วแกจ้างใครมาสืบ หรือว่าเป็นคนในโรงพยาบาล เป็นใครบอกมาเดี๋ยวนี้!!!!" เสียงกำปั้นทุบลงบนร่างของหญิงสาวดังอีกหลายครั้ง พร้อมเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของหญิงสาวที่ดังอย่างต่อเนื่อง
"มันชื่อบอย บอย นางพะยาบางที่ชื่อบอย อย่าชอมอีกเลย กลัวแบ๊ว!!!!" เสียงของเมียหมอสุวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักไม่ชัดด้วยความหวาดกลัว
หมอสุวัฒน์กดที่โทรศัพท์เพื่อปิดเสียงที่อัดเอาไว้....
"คุณรู้ไหมว่าเมียผมโดนอะไรก่อนจะพูดออกมาแบบนั้น" หมอสุวัฒน์ลุกขึ้นยืนและกดโทรศัพท์ระหว่างเดินมาหาพลอยที่นั่งอยู่
"เธอถูกผมซ้อมเมื่อคืน ข้อหามายุ่งเรื่อง่ส่วนตัวของผม" หมอสุวัฒน์เอารูปหญิงสาวที่ถูกซ้อมหน้าบวมเลือดกกปากให้พลอยดู "เมียผมมันไม่ค่อยจะรักดี เธอพยายามจะหาเรื่องหย่าเพื่อแบ่งสินสมรสตลอดเวลา พอเธอรู้ว่าผมแอบไปมีอะไรกับนางพยาบาลที่นี่ เธอก็จ้างคนวงในที่นี่สืบเรื่องของผม ผมพยายามพูดดีๆกับเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมตอบ ผมจึงต้องใช้กำลังเค้นมันออกมา จนได้คำพูดชื่อๆนั้นออกมา นั่นคือคำว่าบอย"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับดิฉันคะ" พลอยรู้สึกกลัว เธอก้มหน้าก้มตามองหัวเข่าตนเองด้วยความกลัว แต่ก็ต้องพยายามข่มมันเอาไว้
"เกี่ยวซิ นี่คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอครับคุณพลอย ว่าเมียผมเธอถูกผมซ้อมจนปากบวมพูดไม่ชัดแบบนั้น เธอเลยเอ่ยชื่อคนที่เธอจ้างออกมาไม่ชัด จึงพูดได้แค่คำว่าบอย ซึ่งนางพยาบาลที่ชื่อบอยนั้นในโรงพยาบาลเราไม่มีชื่อคนๆนั้นแน่นอน แต่คนที่มีชื่อใกล้เคียงกันกับคำว่าบอยคุณลองทายซิครับว่ามันคือชื่ออะไร"
"พลอย" พลอยอุทานออกมาเบาๆด้วยความตกใจ เมื่อสามารถเดาทุกอย่างที่หมอสุวัฒน์พูดออกมาจนหมด
"แกใช่ไหมที่ตามสืบเรื่องของฉันกับนุ่นอีนังตัวดี!!!!" หมอสุวัฒน์คว้าข้อมือของพลอยและตะโกนใส่หน้าเธอด้วยใบหน้าที่โกรธจัด
"ไม่ใช่ฉันคะคุณหมอ ดิฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยจริงๆ!!!!" พลอยแก้ตัวแต่หมอสุวัฒน์ไม่ฟัง
"แล้วคำว่าบอยที่เมียผมพูดมันหมายถึงใคร คนที่พูดไม่ชัดแล้วพูดคำว่าบอยออกมา คำที่ใกล้เคียงคำว่าบอยที่สุดก็คือคำว่าพลอยชื่อของเธอยังไงล่ะ!!!!" หมอสุวัฒน์ถลึงตาใส่พลอยด้วยความโมโห
"ปล่อยนะคะ" พลอยพยายามสะบัดมือแต่ก็ดิ้นไม่หลุด
"วันนี้แกต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ ข้อหามาสาระแนเรื่องของคนอื่น คุณพลอย" หมอสุวัฒน์พูดเสียงดุใส่พลอย
"เปล่านะคะไม่ใช่ฉัน ดิฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ!!!" พลอยตอบไป
"แล้วชื่อบอยจะเป็นชื่อของใครไปได้ นอกจากชื่อคุณๆพลอย" หมอสุวัฒน์ตะโกนใส่พลอย
"บอย....พลอย....บอย...บอย...." พลอยพยายามนึกถึงสิ่งที่หมอสุวัฒน์บอก แต่เธอไม่รู้เรื่องนี้เลยจนกระทั่งโบว์เป็นคนมาพูดให้เธอฟัง...
"ใช่แล้วโบว์ต้องเป็นโบว์แน่ๆ!!!!" พลอยคิดในใจ
ขณะนั้นเองก็มีเสียงดังโวยวายดังขึ้นมาที่ด้านนอกโรงพยาบาล เป็นเสียงระเบิดเสียงร้องขอความช่วยเหลือและเสียงโวยวายที่ดังอยู่ด้านนอกห้อง
"อยู่ที่นี่อย่าหนีไปไหนเดี๋ยวเรามาชำระกันต่อ!!!!" หมอสุวัฒน์ชี้หน้าพลอยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"อยู่ก็โง่แล้ว" พลอยรีบไปที่ประตูทันทีเพื่อจะออกไปจากห้อง แต่ไม่ทันไปพ้นประตูนางพยาบาลนุ่นก็เข้ามาในห้องเสียก่อน
"แค๊ก แค๊ก ขะข้างนอกเกิดเรื่องแล้ว!!!!" นางพยาบาลนุ่มไอไปพูดไปด้วยท่าทางตกใจเมื่อเห็นพลอยข้างในห้อง "พลอยเธออยู่ที่นี่เอง เกิดเรื่องแล้วจู่ๆคนไข้ก็ไล่กัดคน ตอนนี้ข้างนอกวุ่นวายมากๆเลย!!! ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยหนีมาที่นี่" นุ่นพูดกับพลอยด้วยท่าทางตื่นเต้นตกใจ
ไม่นานหมอสุวัฒน์ก็เข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับรอยแผลที่ต้นแขนซ้าย
"คนไข้เป็นบ้าอะไรกันหมด จู่ๆมากัดผมด้วย" หมอสุวัฒน์พูดด้วยท่าทางตกใจและตื่นกลัว
"เราต้องหนีไปจากที่นี่ แค๊ก แค๊ก" นุ่นไอไปพูดไป
"ไม่...!!!!เราควรหลบอยู่ที่นี่มันปลอดภัยที่สุด ล๊อคประตูซะคุณพลอย!!!!" หมอสุวัฒน์บอกกับพลอย
"ฉันจะออกไปดูราวราวพวกคุณอยู่ที่นี่เถอะ" พลอยหาโอกาสหนีออกไปจากที่นี่ ขณะที่หมอสุวัฒน์ไม่มีแรงจะห้ามพลอยแล้ว
"อย่าไปเลยเชื่อนุ่นซิพลอย!!!!" นุ่มห้ามพลอยเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร แล้วเราจะตามคนมาช่วย" พลอยเห็นแววตาของนุ่นจึงพอจะรู้ว่าเธอไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ พลอยจึงไม่คิดจะบอกอะไรก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง
เมื่อออกมาที่ทางเดินหน้าห้องทำงานหมอสุวัฒน์ พลอยก็เห็นศพคนไข้นอนตายที่หน้าห้อง พลอยพยายามจับชีพจรของชายคนนั้น แต่เสียงร้องที่ดังแววออกมาจากทางเดินเรียกพลอยให้ไปหาเสียก่อน
พลอยเดินกึ่งวิ่งด้วยท่าทางตกใจจนมาถึงห้องผู้ป่วยรวม ที่ก่อนหน้านี้เคยมีคนไข้อยู่เต็มห้อง ตอนนี้มีแต่ซากศพคนตายและคนป่วยที่กลายเป็นคนบ้า กำลังกัดกินเนื้อคนสดๆอยู่ด้านใน และ1ในศพที่ถูกกินคือพี่ปูกับหัวหน้านางพยาบาลที่เธอรู้จัก ทั้งคู่ถูกควักไส้และฉีกแขนขาออกมากินโดยเหล่าคนป่วยที่มารักษา
"บ้าไปแล้ว!!!!" พลอยอุทานออกมาด้วยความตกใจ
"กรี๊ดดดดด!!!!" ตอนนั้นเองก็มีเสียงร้องของนุ่นดังขึ้นมาในห้องทำงานของหมอสุวัฒน์ เธอจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทำงานหมอสุวัฒนทันที
"นุ่น!!!" เมื่อมาถึงห้องทำงานของหมอสุวัฒน์ พลอยก็เห็นหมอสุวัฒน์ที่กลายเป็นผีดิบ กำลังกัดคอของนุ่นตรงหลอดลม ก่อนจะกระชากออกมาเป็นก้อนเนื้อคำโตติดปากออกมา จนนุ่นล้มลงไปนอนชักอยู่บนพื้น
"ก๊ากกกก ก๊ากกกก" หมอสุวัฒน์ร้องออกมาเสียงดังด้วยตาที่ข่าวขุ่น เขาพุ่งตรงมาหาพลอยหวังฆ่าเธอแบบที่ทำกับนุ่น
พลอยวิ่งหลบออกมาได้อย่างเฉียวฉิว ก่อนจะวิ่งมาที่โต๊ะทำงานของหมอสุวัฒน์ แล้วเห็นป้ายไม้ที่เขียนว่าผู้อำนวยการวางอยู่ เธอจึงตัดสินใจใช้มันฟาดใส่หมอสุวัฒน์ที่พุ่งเข้ามาหาตนทันที
"กรี๊ดดดดดดด!!!!! ไปตายซ๊าาาา!!!!!" เสียงร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้นปนความหวาดกลัวของนางพยาบาลสาว ที่ใช้ป้ายชื่อขนาดยาวที่ทำจากไม้ที่เขียนว่าผู้อำนวยการ ที่วางอยู่บนโต๊ะตีใส่หัวซอมบี้หมอสุวัฒน์ที่เข้ามาทำร้ายตนจนสมองไหลล้มลงกองบนพื้น
พลอยยืนหอบด้วยความตกใจ มือของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว เธอมองศพของหมอสุวัฒน์ที่ชักกระตุกนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ขณะที่ศพของนุ่นเริ่มจะขยับตัวเหมือนจะลุกขึ้นมา พลอยจึงใช้จังหวะนี้รีบออกมาจากห้องทำงานของหมอสุวัฒน์ทันที
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" พลอยถามตัวเองในใจดังๆระหว่างหาทางหนี เธอพบศพมากมายนอนตายเต็มทางเดิน จนเธอไม่รู้ว่าจะไปทางไหนหรือทำอะไรต่อไปจากนี้ดี
"แม่จ๋า แม่" ระหว่างหนีไปตามทางเดินพลอยพบเด็กชายวัย5ขวบกำลังร้องเดินหาแม่
"โอ๋ๆๆอย่าร้องนะเดี๋ยวพี่พาไปหาแม่เอง" พลอยรีบไปช่วยเด็กชายทันที ทั้งคู่วิ่งมาที่ห้องแต่งตัวซึ่งเป็นห้องพักของพยาบาล พลอยพยายามติดต่อหาหนอนแฟนหนุ่มของตนแต่ไม่สามารถติดต่อได้ ส่วนเบอร์ที่ออฟฟิศก็ไม่มีคนมารับสาย
"แม่จ๋า แม่จ๋า พี่พยาบาลพาผมไปหาแม่ที" เด็กชายในอ้อมกอดของนางพยาบาลพูดกับเธอทั้งน้ำตา ทั้งคู่นั่งกอดกันในห้องข้างล๊อกเกอร์ ขณะที่ด้านนอกยังคงมีเสียงร้องขอความช่วยปะปนไปกับเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทรมาณของความตาย
"พี่สัญญาจ๊ะว่าจะพาหนูไปหาแม่ไม่ต้องกลัวนะไม่ต้องกลัว" พลอยนางพยาบาลสาวพูดปลอบใจทั้งน้ำตากับเด็กชาย....
"สัญญานะ" เด็กชายถามพร้อมส่งมือเกี่ยวก้อยสัญญากับเธอ
"ครับพี่สัญญา" นางพยาบาลสาวยิ้มกับเด็กน้อยเพื่อปลอบใจ ก่อนจะเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กชายท่ามกลางโลกที่ล่มสลายด้านนอก....
จบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น